کد مطلب:122415 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273
خطبه ی رسوا کننده ی معاویه
معاویه در خطبه ی اولین نماز جمعه در كوفه خود را رسوا كرد و خون عثمان را بهانه ی خلافت خود كرد و مردم فهمیدند كه او به هیچ اصول و مبنایی پایبند نیست. او گفت: ای مردم! هیچ امتی بعد از پیامبرشان اختلاف نكردند مگر اینكه اهل باطل بر آنان پیروز شد. [1] بعد متوجه شد كه با این سخن به باطل بودن خود اقرار كرده و گفت: مگر این امت. معاویه خواست تا حركت نامشروع خود را مشروع جلوه دهد لذا خون عثمان را عنوان كرد. سپس گفت: مردم! به خدا سوگند من با شما نجنگیدم تا شما نمازخوان باشید یا روزه بگیرید یا به حج و خانه ی خدا بروید یا زكات بپردازید. شما این كارها را خود به خود به جا می آورید. ولكن قاتلتم لأر علیكم و قد اعطانی الله ذلك و انتم كارهون. الا و انی كنت منیت الحسن اشیاء و اعطیته اشیاء و جمیعها قدت قدمی لا افی بشی ء منها له؛ بلكه من با شما جنگیدم تا بر شما امیر باشم و حكومت كنم. در حالی كه شما آن را خوش ندارید و مكروه شماست، خداوند آن را به من داد و من حسن را آرزومند كردم و وعده هایی دادم (اشاره به عهدنامه است) كه تمامی آنها زیر پای من است و به هیچ كدام وفا نمی كنم. [2] .
همین طور هم شد و او به هیچ یك از مواد صلحنامه عمل نكرد و یاران علی را كه همه
[ صفحه 123]
ستارگان زمین و فقیه و راویان حدیث بودند كشت.
امام حسن دیگر در كوفه نماند و با خانواده ی خویش كوفه را ترك گفت و تا آخر عمرش در مدینه زندگی كرد. معاویه هر چه از امام حسن خواست تا در جنگ برضد یكی از خوارج شركت كند امام قبول نكرد و در پاسخ نامه ی معاویه نوشت: من جنگ با تو را به منظور برقراری صلح در میان مردم و جلوگیری از خونریزی ترك كردم و هرگز در جنگ شركت نمی كنم. [3] .
همین طور هم شد و او به هیچ یك از مواد صلحنامه عمل نكرد و یاران علی را كه همه
[ صفحه 123]
ستارگان زمین و فقیه و راویان حدیث بودند كشت.
امام حسن دیگر در كوفه نماند و با خانواده ی خویش كوفه را ترك گفت و تا آخر عمرش در مدینه زندگی كرد. معاویه هر چه از امام حسن خواست تا در جنگ برضد یكی از خوارج شركت كند امام قبول نكرد و در پاسخ نامه ی معاویه نوشت: من جنگ با تو را به منظور برقراری صلح در میان مردم و جلوگیری از خونریزی ترك كردم و هرگز در جنگ شركت نمی كنم. [3] .
[1] مقاتل الطالبيين، ص 69 تا 71.
[2] ارشاد، ص 173 و مقاتل الطالبيين، ص 70.
[3] شرح نهج البلاغه، ج 16، ص 15.